Story See You : เรียกพี่ได้ไหม

" เรียกพี่ได้ไหม.. แล้วพี่จะให้กินขนมหมื่นห้า " ที่ขึ้นต้นแบบนี้ไม่ได้จะมาร้องเพลงให้ฟังนะครับ แต่พอดีนึกเพลงนี้ขึ้นมาได้ตอนจะเริ่มเขียนเรื่องนี้พอดี แต่ไม่ต้องถามนะครับว่าผมอายุเท่าไหร่ ถึงได้รู้จักเพลงนี้ได้ ผมแค่อายุยี่สิบกลางๆ เท่านั้นเอง

คำว่าพี่ ถ้ามองเผินๆ ก็ดูเป็นคำที่สุภาพ น่ารัก เหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน แต่เชื่อไหมครับบ้างทีคำว่าพี่อาจจะทำให้เรา หวั่นไหวได้

อย่างในกรณีที่ผมได้เดินไปตามตลาดนัด ซื้อเสื้อผ้าหรือดูของใช้ เหล่าบรรดาพ่อค้าแม่ค้า ก็จะทักกับลูกค้าก่อนเลยว่า " สนใจตัวไหนถามได้เลยนะครับพี่ " ด้วยความที่ว่าพ่อค้า อยู่ในช่วงวัยรุ่น ก็ยิ้มๆไป แล้วก็เลือกซื้อของต่อ

" เออ ดีเหมือนกันนะ เรียกพี่แลดู เป็นกันเองกับลูกค้าดี "

แต่เชื่อไหมครับ คำว่า "พี่" เหมือนเป็นมาตรฐานในการคุยกับลูกค้า แต่มันก็ไม่ได้แฮปปี้เสมอไป

มีหลายครั้งเลยที่ผมได้ไปซื้อของ โดยมีเจ้าของร้านวัย 30 - 40 ขึ้นไป

" พี่อยากได้อะไร ถามมาได้เลย "

เอิ่ม.. คิดในใจ " ลุงฮะ ผมนี่เป็นหลานลุงเลยนะ เป็นพี่ไม่ไหวมั้ง "

แต่บางทีก็คิดในสมอง " นี่ตูหน้าแก่ขนาดนั้นเลยหรือเนี่ย ลุงถึงไม่รู้ว่าผมอายุแค่ยี่สิบกว่าๆ เองนะ "

ก็ได้ยิ้มๆ และเดินซื้อของไป

พอบ่อยครั้งเข้าทำให้รู้สึกว่า " ถึงเวลาที่ต้องดูแลตัวเองแล้ว ไปซื้อครีม BABY FACE ด่วน!!! "

กลายเป็นแรงบันดาลใจในการดูแลหนังหน้าไปโดยปริยาย

นอกจากคำว่า "พี่" แล้ว "น้อง" ก็เป็นอีกคำที่ใช้ในการตีซี้กับลุกค้า 

ส่วนใหญ่แล้วถ้าร้านไหนมีเจ้าของร้านที่มีอายุหน่อยๆ และลูกค้าเป็นวัยรุ่นจะใช้คำว่าน้องเป็นหลัก

เคยมีครั้งนึงผมได้ไปกับเพื่อน ผมได้เดินแยกคนละมุมกับเพื่อน เจ้าของร้านเรียกเพื่อนผมว่า "น้อง"

แต่พอมาที่ผมกลับเรียกว่า "พี่" คิดในใจอีกแล้วหรือ "สงสัย BABY FACE คงไม่พอละ"

เอาเถอะ บางทีก็ปลงนะ ก็เข้าใจคำว่า "พี่" สุภาพที่สุดละ คงไม่เรียก มึง!! เวลาเรียกลูกค้ากันหรอก